yaraşmaq

f.

1. Uyğun gəlmək, yaxşı tutmaq, yaxşı göstərmək. Bu paltar sənə yaraşmır. – Sənə al don yaraşır, niyə qarə geymisən sən? S. Ə. Ş.. <Mehribanın> yeni paltarı vücuduna çox yaxşı yaraşırdı. S. H.. Qaratelin üz-gözündən rişxənd yağırdı və bu ifadə qızın munis, dolğun çöhrəsinə qətiyyən yaraşmırdı. Ə. Ə.. . . . nə yaraşır – intonasiyadan asılı olaraq gah müsbət, gah mənfi mənada işlənir. Bu yaşda ona belə paltar nə yaraşır. – Qabaqda qalırmı arpan səhərə? Üzəngilər nə yaraşır yəhərə. «Koroğlu».

2. Layiq olmaq, münasib olmaq. Belə hərəkətlər insana yaraşmaz. – Yetişibsən, indən belə yaraşmaz; Yadlar ilə deyibdanışmaq sənə. Q. Z.. <Vəzir:> Mən cavab verdim ki, əgər mənə yaraşsaydı, bu əlli yaşımda Teymur ağa ilə güləşib onun arxasın yerə qoyardım. M. F. A.. <Fəridə:> Bu ki rüsvayçılıqdır, . . heç doktora yaraşarmı? Ə. M.. // Uyğun olmaq, uyğun gəlmək, münasib olmaq, uymaq. Mənim yoldaşım Sadığın adını qoyublar Lağlağı, . . bu ləqəb o kişiyə heç yaraşmır. C. M.. Məsmə otağını bir cavanəzənə yaraşacaq bir şəklə salmağı özünə bir həyat qayəsi qərar verdi. S. H..